Bio
Lucio Fontana (Argentine / Italiaans, 1899-1968) werd geboren in Argentinië, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Milaan. Opgeleid als beeldhouwer aan de Academie voor Schone Kunsten van Brera, werd hij al gauw in contact gebracht met het werk van Arturo Martini, die Fontana inspireerde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, keerde Fontana terug naar Argentinië, waar hij begon met het formuleren van zijn theorie over het concept van de ruimte. In 1947 richtte hij Spazialismo, ( “spatialisme”) die hij met de hulp van enkele manifesten samenvatte als het idee dat kunst een element van energie was, zodat de ruimte in een constante staat van de overgang en spanning zou kunnen worden gezien door de toeschouwer.
Bij zijn terugkeer naar Italië in 1948, maakte Fontana zijn wereld bekende reeks “Concetto Spaziale” werken, die roman in zijn gewelddadige aanval van het verfoppervlak waren. Door het snijden en het doorprikken van het beeldvlak, stapte Fontana over van een vlakke ondergrond naar een drie-dimensionaliteit. Het aanzetten tot reflectie van de toeschouwer blijft één van de belangrijkste gebaren van Fontana.
Il Taglio, is een snede door in zijn fel geprezen “Attese” werken. Zijn meest innovatieve werken Fontana’s zijn de spatiale omgevingsinstallaties van zwevende vormen en volumes in een slecht verlichte kamer door neonlichten. Fontana’s werk bleek van groot belang bij de volgende generatie kunstenaars, die installaties en andere media nog agressiever begonnen te gebruiken in de dynamiek van de ruimte in de spatiale ruimte en Land Art. In 1966 werd hij bekroond met de Grote Prijs voor schilderkunst op de Biënnale van Venetië, een opmerkelijke verdienste twee jaar voor zijn dood in 1968.